Les Grandes Héroïnes: Charlotte Goorden
- Geplaatst op
- Door Charlotte Goorden
- Geplaatst in moederschap, ondernemerschap, planning
‘Of ik wil schrijven over de combinatie moederschap-ondernemerschap’? Met plezier! En in alle eerlijkheid
moet zeggen dat ik dit écht in mijn agenda heb moeten inplannen. Sinds er kindjes in ons leven zijn, laten we niets meer aan het toeval over en staat letterlijk alles in onze agenda. Naar de winkel gaan, sporten, wie pikt welke kindjes waar op, resto’kes en date nights, weekendjes met vriendinnen, carwash, facturen betalen, …noem maar op. 1 grote les in het ouderschap: planning is key. En ook: er is nog een leven naast de kindjes.
Nu lijkt het misschien alsof ik een harde rationele tante ben die haar job gelijkstelt aan haar gezinsleven. Dat is natuurlijk niet zo. Kindjes (en man) gaan voor alles. Die staan met stip op nummer 1, altijd, overal. Ik had nooit iets met kinderen tot ik er zélf kreeg. Jezelf herkennen (innerlijk en uiterlijk) in je eigen kinderen, dat is bijna surreëel (en ook wel eng af en toe). We lachen ons iedere avond een deuk met die twee, dat is geluk van het hoogste niveau. Onvoorwaardelijk en een soort liefde waarvan ik niet wist dat ze bestond. Dat komt volgens mij echt in de buurt van verliefdheid. Ernaar staren terwijl ze eten, hun bewegingen zo secuur opvolgen en denken ‘stop de tijd nu, dit is te goed’, maar tegelijkertijd benieuwd zijn naar hoe ze gaan puberen, hoe ze samen zullen opgroeien als broer en zus. En dan mag die mailbox nog ontploft zijn, kinderen krijgen heeft ons doen relativeren.
Eventjes terug naar het begin. Afgestuurd in Politieke en Sociale Wetenschappen en daarna ook in
Toegepaste Economische Wetenschappen, startte ik mijn carrièrepad in marketing. Die met de grote M. Ik
studeerde hard en lang om toch maar bovenaan te liggen in de schuif. Dat ik na een paar jaar een compleet andere weg zou inslaan, had niemand kunnen denken. Vroeger dan verwacht (na een tegenslag of misschien net het duwtje dat ik nodig had?) sprong ik en ben ik zelfstandige geworden. Sinds een dikke 2 jaar heb ik studio.mijmer opgericht en schrijf ik voor bedrijven en voornamelijk ook huwelijksceremonies. Dat is een droomjob, ik ga dat niet ontkennen, ik combineer daar mijn creatieve skills met de wondere wereld van het trouwen. Romantiek ten top, weekend na weekend ‘trouw’ ik koppels en schrijf ik hun liefdesverhaal from scratch uit. Ik denk niet dat er ook maar één job is waar je méér voldoening uit kan halen dan deze. Maar dat is ook keihard werken, en dat vergeten mensen soms. Ik heb lange dagen, en werk ook zo goed als elke zaterdag. Iets waar ik pre-kids niet echt bij had stilgestaan. Hoe ging ik in godsnaam een gezinsleven probleemloos combineren met zo’n agenda?
En dan wordt je eerste kindje geboren, en kort daarna ook je tweede. Weg focus, hallo chaos en slapeloze
nachten. Als zelfstandige mama zijn de middelen beperkt na het krijgen van een baby, en moet je ook
gewoon na een paar weken weer aan de bak. Of je er nu ‘klaar’ voor bent of niet. Dat ik in het ziekenhuis
mailtjes aan het beantwoorden was, is niet iets waar ik trots op ben.
Maar over de combinatie werken/gezin gesproken, ik ben een betere mama wanneer ik overdag productief
ben geweest, nieuwe klanten heb kunnen bereiken, heb kunnen schrijven en ongestoord heb kunnen
doorwerken. Dat klinkt heel raar, maar hoe succesvoller ik ben in mijn job, hoe een toffere mama ik ben. Heb ik een baaldag, dan dragen de kindjes daar als eerste de gevolgen van. Dan ben ik kortaf, kan ik weinig verdragen en grijp ik veel te snel naar easy entertainment (letterkoekjes, Paw Patrol, we kennen ze
allemaal :-)) Ultieme tip, installeer je ergens in een coworking space. Ga weg uit je huis. Daar lonkt immers altijd een stapeltje was of een ijskast die gevuld moet worden. Dat bracht voor mij echt de ommekeer. Op mijn bureau ben ik 100% met mijn werk bezig, ontvang ik klanten, organiseer ik meetings met andere leveranciers uit de huwelijkssector. Thuis ben ik 100% mama. Geen mails en telefoontjes meer - op een paar uitzonderingen na (working on it!), wel veel knuffels voor iedereen, wasmachines, kookpotten, tranen vegen, pampers kopen en alle minder spannende dingen in het dagelijks leven. Of ik het ouderschap rooskleuriger had voorgesteld? Misschien wel. In the end ploffen we op zondagavond ook maar gewoon in de zetel en denken we ‘we hebben het weekend weer overleefd!’
Soms moeten we echt ons verstand op 0 zetten en gewoon gáán. Ziektekiemen of niet, een overvolle
zomeragenda of kalme wintermaanden, we hebben geleerd om ons flexibel op te stellen en ons vooral niet
meer druk te maken wanneer het allemaal niet van een leien dakje loopt. Ik ben vaak ook te fier om hulp te vragen. En dan ploeter ik mezelf weer de afgrond in. Falen, maar niemand heeft er iets van gemerkt, zeker de kindjes niet. Dat is iets waar ik aan probeer te werken, het helpt alleszins wel om van veel andere zelfstandige mama’s gelijkaardige verhalen te horen.
Misschien leg ik de lat te hoog. Ik wil goed presteren op het werk, een goed draaiende zaak uitbouwen, ik wil een toffe mama zijn, leuke en originele uitstapjes maken, ik wil gezond koken, ik wil sporten, ik wil een gezellig huis, etentjes organiseren, zo duurzaam mogelijk proberen te leven. Dat is natuurlijk een utopie, het is niet haalbaar om dit allemaal gecombineerd te krijgen. De coronacrisis kwam misschien wel op het juiste moment, professioneel niet natuurlijk, het heeft bij ons thuis nochtans een soort van rust gebracht. Achteraf bekeken waren dat unieke maanden, maar we zijn nu misschien toch stiekem wel blij dat het gewone leven weer volop op gang aan het komen is. :-) En die agenda? Die bewaken we met ons leven en zal nooit meer zo overvol komen te staan als twee jaar geleden.
